De ene autoliefhebber houdt van pk’s, de ander van luxe. Voor Roel van Gestel is ‘gewoon’ al bijzonder. Hij is in de ban van zijn Toyota Carina II uit 1984.
De Toyota Carina II 1.6 GL die Roel van Gestel (50) nog maar een paar maanden geleden kocht werd op 12 december 1984 op kenteken gezet. “Om 10.50 uur”, vertelt Roel. Sinds tien voor elf die dag, reed de auto slechts 91.000 kilometer. De rode Carina werd door de al lang verdwenen dealer Auto Nova aan de Ringbaan in Tilburg verkocht en geleverd aan een lokale slager.
“De slager is op zeker moment overleden en de auto bleef bij zijn vrouw, die ’m zeker dertien jaar in haar garage heeft gestald”, zegt Roel. Daarna ging de auto naar de dochter van de slager, die ’m uiteindelijk verkocht aan de volgende eigenaar, die Roel tijdens een vakantie in Spanje tegen het lijf liep. “Hij wilde er afscheid van nemen en omdat het precies de auto is die ik zocht – lekker normaal en niet te duur – heb ik ’m gekocht. Mijn opa zou trots op me zijn, want die reed altijd Toyota.”
Sinds hij zijn rijbewijs haalde, heeft Roel zo’n dertig auto’s gehad. Allemaal met ‘normaal’ als thema en overigens van allerlei merken. “Ik hou van zulke auto’s”, zegt hij. “Van die auto’s die je associeert met gewone mensen, in gewone huizen. Pure vervoermiddelen, die uiteindelijk hun beste tijd hebben gehad, zijn weggedaan of geëxporteerd. Misschien is de Carina II daarvan wel het ultieme voorbeeld. Een Carina is geen prikkelende auto, eerder een beetje fantasieloos. Maar het mooiste is, deze Carina is zeldzamer dan een Ferrari!”
Sinds hij zijn rode Carina II kocht, heeft Roel uitgezocht dat er in Nederland nog maar 19 Carina II’s van de eerste generatie met een geldige apk bestaan. “Maar dat is niet omdat ze allemaal zijn stukgegaan of doorgerot”, zegt Roel, “ik denk dat alle Nederlandse Carina II’s nu in Afrika rijden als taxi. Behalve de mijne dan, hoewel ik moet bekennen dat ik in een vorig leven ook taxichauffeur ben geweest.”
De Carina van Roel eindigde dan wel niet in Afrika en het feit dat er nog geen 100.000 kilometer op de teller staat, betekent nog niet dat de auto een gemakkelijk leven had. “Hij heeft duidelijk wel geleefd”, zegt Roel. Dat leven zie je terug aan enkele kleine schades, bijvoorbeeld op de voorbumper en op de kofferklep die te wijten zijn aan een parkeerakkefietje en een aanvaring met de kleinzoon van de eerste eigenaar.
Roel gaat verder: “En in de stoel zitten negen brandgaatjes. De eerste eigenaar was kennelijk een zware roker. Toen ik de auto kocht, ben ik begonnen met het interieur schoon te maken. Er kwamen maar liefst negen emmers bruin water uit. Ik hoop maar dat het roken de eerste eigenaar niet fataal is geworden… Misschien ziet hij van hierboven dat zijn overlijden zijn Carina het eeuwige leven heeft geschonken. Hij heeft ’m gebruikt, ik ga ‘m koesteren.”
De Carina kan nog makkelijk tien jaar à dertigduizend kilometer per jaar mee, maar dat is Roel allerminst van plan. “Het motorblok van deze auto gaat ons allemaal overleven. En ik vind het leuk als je ziet dat de auto geleefd heeft, maar ik ga er niet mee naar Barcelona rijden ofzo. Ik weet wel dat een oude Toyota onverwoestbaar is, dat hoeft hij niet te bewijzen. Af en toe een plezierritje is genoeg. Sinds ik ’m kocht heb ik 700 kilometer gereden. Zo’n auto mag gezien worden dus hij moet af en toe naar buiten.”
Hoewel Roel de gebruikssporen dus eerder toejuicht dan afwijst, heeft hij de komende tijd toch nog wat kleine mankementen te herstellen. Roel: “De naald van de snelheidsmeter trilt, en dat maakt een tikkend geluid. Vreselijk irritant! En oh ja, na 35 jaar slipt de koppeling een beetje, maar dat laat ik voorlopig zo. De baas van het taxibedrijf waar ik vroeger werkte zei altijd dat je met een auto met slippende koppeling nog 100.000 kilometer kunt rijden.”
Roel denkt dat de Carina II gemist wordt in het straatbeeld. “Dat zie ik aan hoe mensen kijken en dat hoor ik als ze me aanspreken als ik ’m op straat sta te poetsen, zegt hij: “Poetsen, daar ben ik gek op, dan zie je pas hoe mooi zo’n doodgewone, simpele Carina eigenlijk is.” Soms luistert Roel tijdens het poetsen naar een liedje uit het televisieprogramma Pisa. Net als zijn Carina komt dat liedje uit 1984. Het refrein gaat zo: Heel gewoon, doodgewoon…