Een tocht van 500 km

Wandelen met Bart en Annelouc

Veel mensen dromen ervan, slechts een paar doen het: voor een langere periode de auto pakken en wel zien waar je uitkomt. Bart en Annelouc durfden het aan en reden begin april weg in hun Toyota Land Cruiser. Maar hoe gaat het nu met ze? Tijd voor een update!

Hoe gaat het met jullie?

Bart: “Goed! We hebben de afgelopen weken een lange afstandswandeling gelopen van 500 km langs de Turkse Zuidkust genaamd de Lycian Way. Dit is een bekende tocht die vooral populair is in het voor- en najaar. Vernoemd naar de Lycians, een groepering uit de geschiedenis die in deze regio leefde (500 jaar v. Chr.). De wandeling neemt je mee langs allerlei overblijfselen uit deze tijd, zo liepen we door amfitheaters en zagen we veel sierlijk bewerkte graftombes uit steen gemaakt. We liepen afwisselend langs rotsachtige kust en door de bergen in het binnenland.”

Hoe kwamen jullie op het idee om dit te gaan doen?

Annelouc: "We zijn nu ruim acht maanden onderweg met de auto, wandelen leek ons een fijne afwisseling. Het spreekt ons aan om actief bezig te zijn, de natuur in te gaan en iets nieuws te proberen. Eerder hebben we een tweedaagse tocht gelopen, dat beviel goed. Daarom hebben we backpacks en een licht gewicht tentje meegenomen. We wisten nog niet wanneer maar wel dat we een langere tocht wilde gaan lopen.”

Waar is de wandeltocht begonnen?

Annelouc: "We zijn in Fethiye begonnen en we liepen richting Antalya. We zijn 3 weken onderweg geweest, sliepen in een klein tentje en hadden alles op ons rug; kleren, water en eten. Het toeristenseizoen is nu echt over in Turkije, dus het is overal heel rustig. We zijn onderweg maar een paar andere wandelaars tegengekomen. Omdat we onze rugzakken zo licht mogelijk wilden houden bestond ons eten voornamelijk uit gedroogde vruchten, noodles, snickers & bonen.

Waar hebben jullie het meest van genoten?

Bart: "Waar we echt van genoten hebben is het nog langzamer reizen. Te voet kom je weer op hele andere plekken en heb je nog meer contact met de mensen. We sliepen midden in de natuur waar geen weg langs komt. In de dorpjes werden we verrast door de mensen die ons vaak wat brood en fruit toestopte. Daarnaast ging het leven uit de backpacks ons goed af, voor ons weer een bewijs dat je niet veel spullen nodig hebt. “

Annelouc: "Op een dag kwamen we volledig uitgeteld boven op een berg aan, we hadden de gehele dag flink geklommen. Het weer sloeg om en er stond een ijzige wind, niet echt ideaal voor ons tentje. Er was een dorpje en we gingen opzoek naar een beschutte slaapplek. Maar alle pensions waren gesloten. We waagden nog één poging, maar ook deze eigenaar vertelde dat hij dicht was. We wilden ons al bijna omdraaien tot hij enthousiast riep: “Maar vanavond zijn jullie mijn gasten!”. Voor we het wisten zaten we aan een uitgebreide lunch die hij met ons wilde delen.

Annelouc: " Het weer werd steeds slechter, het begon hevig te regenen. “Je gaat toch niet hier je tent opzetten?” riep hij. We mochten in één van de bungalows slapen, daar waren we enorm blij mee. Een speciale ontmoeting, hoe iemand die ons helemaal niet kent ons zo helpt. We hebben bijzondere gesprekken gehad die avond en hebben nog steeds goed contact”.

Waren er nog meer leuke ontmoetingen?

Bart: "In Turkije zijn er veel straathonden. Er wordt over het algemeen goed voor ze gezorgd. We hebben een paar keer gehad dat er een hond meerdere dagen met ons meeliep. Zo was daar ineens ‘Naza’, een prachtige bruine hond die uiteindelijk drie dagen bij ons was. ’s Nachts sliep ze voor de tent en overdag rende ze vrolijk met ons mee. We hebben haar in Kas achtergelaten, dat was een fijne plek. Na het wandelen zijn we terug naar Kas gegaan, ze had duidelijk meer te eten hier en zag er goed uit.”

Wat viel er tegen?

Annelouc: "Zo'n wandeling is af en toe ook pittig. We hebben een aantal koude nachten gehad. We waren nu nog afhankelijker van het weer. Soms kon het echt even gaan spoken. In de bergen kwamen we plots in onweer terecht. In de harde regen zaten we op de grond, onszelf zo klein mogelijk te maken, wachtend tot het onweer voorbijtrok. Dat was wel even spannend. Ook waren er momenten dat we honger hadden of even helemaal klaar waren met de instant noodles. Je komt jezelf wel tegen tijdens zo’n wandeling, dat is ook het mooie ervan.”

Waar gaat de reis komende tijd naartoe?

Bart: "We blijven voorlopig nog in Turkije. Het is zo’n groot land dat we ons nog wel even vermaken. Daarna willen we richting Georgië of Iran, de volgorde hangt er vanaf wanneer Iran weer opengaat. Het land heeft nu twee weken de grenzen dicht gedaan vanwege corona.”