In augustus won het Nederlandse damesrolstoelbasketbalteam goud bij de wereldkampioenschappen in Hamburg. Het was voor het eerst dat een Nederlands basketbalteam een WK won, een bijzondere gebeurtenis. Mariska Beijer: “We hebben echt geschiedenis geschreven.”

Inmiddels is Mariska op vakantie geweest en is ze bijgekomen van alle drukte tijdens en na de wereldkampioenschappen. Want wat was het een enerverende periode: de finale tegen Groot-Brittannië, die de Orange Angels glansrijk wonnen. En dan de aandacht die ze kregen: felicitaties van onder andere het koningspaar en minister-president Rutte. En de vele interviews in de media. “Op zich hadden we vooraf wel gedacht dat we het zouden kunnen”, vertelt Mariska. “Maar dan moet je het ook nog dóen. Engeland is een uitdagende tegenstander, ze zijn snel en maakten het ons best lastig. Dat het is gelukt, is fantastisch.”

'Bij deze sport mag je een beetje beuken, dat past wel bij mij'

Chemistry

Het basketbalteam heeft er dan ook veel aan gedaan om zich voor te bereiden op het WK. “Iedereen speelt bij andere clubs, maar vanaf mei zijn we fulltime als team gaan trainen”, vertelt Mariska. “Dan gaat het vooral om het uitdenken van de tactiek en op elkaar ingespeeld raken: de chemistry. In juli zijn we drie weken weggeweest om diverse toernooien te spelen. Intensief, maar we hebben toen grote stappen gezet.” Met die chemistry zit het trouwens meer dan goed. “Sinds wat veranderingen in het team twee jaar geleden hebben we een mooie combinatie van veteranen en jeugdspelers.”

Beuken

Mariska is 27 en speelt sinds 2008 in het nationale rolstoelbasketbalteam. Als kind zat ze al gedeeltelijk in een rolstoel. Als tweejarig meisje viel ze van de trap en werd het gips om haar rechtervoet te strak gezet. Hierdoor kreeg ze Loge Syndroom, een afknelling van de bloedvaten. Na verschillende hersteloperaties bleek een amputatie noodzakelijk. Ook heeft ze sinds 2004 dystrofie aan haar linkeronderbeen. Toen Mariska in 2002 kennismaakte met rolstoelbasketbal, was ze meteen verkocht: “De snelheid, de tactiek, het teamwork, de explosiviteit en de souplesse... En je mag een beetje beuken, dat past wel bij mij.”

De leiding pakken

Al snel merkte Mariska dat ze talent had: “Ik mocht na een jaar al meetrainen met de selectie.” Naast haar bloeiende sportcarrière studeerde ze marketing in de VS. “Ik weet niet hoe lang ik nog professioneel kan sporten. Daarom vind ik het belangrijk om een plan B te hebben.” Behalve kennis van marketing leverden de jaren in de VS haar nog iets op: zelfvertrouwen. “Ik was altijd wat teruggetrokken. Daar leerde ik uit mijn comfortzone te komen en de leiding te pakken. Dat maakt mij nu een betere speler, ik roep op het veld wat ik wil.”

‘Ik ben heel blij met mijn auto, hij is speciaal aangepast aan mijn beperking’

Aangepaste Toyota

Topsport betekent een druk leven. Mariska’s gemiddelde week: maandag trainen met het nationaal team, dinsdag kracht- en conditietraining, woensdag club- en teamtraining in Trier, donderdag krachttraining en teamtraining, vrijdag conditietraining en teamtraining en in het weekend wedstrijden. Ze pendelt dus veel heen en weer tussen Trier en Oosterbeek, waar ze woont. “Gelukkig heb ik sinds een tijdje een Toyota Yaris, gesponsord door Toyota en NOC*NSF. Ik ben heel blij met mijn auto, hij is speciaal aangepast aan mijn beperking. En al mijn spullen passen achterin, ideaal.”

Supertrots

Veel tijd voor een sociaal leven heeft Mariska niet. “Ik heb geen relatie en ik zie mijn familie nauwelijks. Mijn ouders al niet meer sinds de start van het WK. Ik ga weleens uit eten met vrienden, maar echt uitgaan doe ik nooit. Jammer, maar het leven dat ik nu leid is ook leuk. En nu kan ik het nog aan en ik geniet ervan. Mijn ouders zijn trouwens supertrots op mij.” Wat Mariska het liefst doet in haar vrije uurtjes? “Dan slaap ik graag uit. En ik houd van lezen. Of ik speel een spelletje op mijn PlayStation.”

‘In de VS leerde ik uit mijn comfortzone te komen en de leiding te pakken’

Van hier tot Tokyo

De Paralympische Spelen in Tokyo (2020) zijn de volgende uitdaging voor de Orange Angels. Mariska: “We moeten volgend jaar eerst deelnemen aan de kwalificatiewedstrijden. Hoe de trainingsroute er daarna uit gaat zien, is nog niet bekend. Maar als we hard werken en de teamgeest zo goed houden als ie nu is, want we hebben het heel gezellig samen, dan is er volgens mij veel mogelijk. Het plan is natuurlijk om een gouden medaille te winnen. Ik heb al twee bronzen, dus een andere kleur zou heel mooi zijn.”