Hoewel het meedoen aan sporten voor gehandicapten voor Andrea uit nood is geboren, duurde het niet lang voordat de Duitse uitgroeide tot van de grote favorieten tijdens de Paralympische Zomer- en Winterspelen. Ze deed eerst mee aan rolstoelbasketbal, om daarna haar aandacht te verleggen naar Para cross-country skiën, de biathlon, rolstoelraces en handbiken.

Tot nu toe won Andrea op verschillende WK's 37 medailles. Ook is ze 27-voudig wereldkampioen in fietsen, biathlon en Para langlaufen.

"Het kost ongelooflijk veel moeite en inzet om op de Paralympics goud te winnen en we zijn er trots op dat we deel mogen uitmaken van het team van Andrea."
– Toyota TMG engineer

Toyota raakte geïnspireerd door Andrea's doorzettingsvermogen en benaderde haar in 2012 om een samenwerking te starten. Sindsdien hebben we nauw met Andrea samengewerkt om slimme, lichtgewicht oplossingen van carbonfiber te maken voor haar fietsen en slede. Comfort en snelheid staan daarbij voorop. Dit geeft de Duitse atlete een nog groter sportief voordeel tijdens de Paralympics.

Lauren werd geboren zonder linkeronderarm en zonder haar beide onderbenen. Dat stond haar sportieve ambities echter niet in de weg. Samen met haar vader, een groot skiliefhebber, begon ze in de weekends te skiën, wat al snel uitgroeide tot een passievolle bezigheid voor deze topsporter in de dop. Ondanks grote tegenslagen werd Laura op 14-jarige leeftijd lid van het Alberta Para-Alpine Ski Team, waar ze al snel meedeed aan haar eerste wedstrijden.

“Toen ik begon met wedstrijdskiën, dacht ik dat het onmogelijk zou zijn om op de hoogste trede van het podium te komen. Maar dankzij jarenlang trainen en hard werken - en een heel goed team - haalde ik bij de Paralympics 10 medailles.”

Op de ene na de andere berghelling deed Lauren wat voor haar onmogelijk werd geacht. Tijdens haar verblijf bij het Canadese Para-Alpine Ski Team groeide ze uit tot een van de succesvolste Paralympische skiërs ter wereld. Als lid van het Canadese team won ze tijdens de Paralympics in totaal 10 medailles - 8 maal goud, een maal zilver en eenmaal brons.

Toen ze in 2010 haar afscheid als wedstrijdskiër aankondigde, liet Lauren weten dat ze graag herinnerd wilde worden als sporter die op haar weg naar succes veel uitdagingen moest overwinnen.

Toen Han op 23-jarige leeftijd de diagnose kreeg van reumatoïde artritis, besloot hij een 1.708 meter hoge berg te beklimmen. Toen hij 17 uur later de top bereikte, gaf hem dat de heldenmoed die hij nodig zou hebben om in zijn leven obstakels te overwinnen, en deze om te zetten in kansen. Hoewel Han problemen had met zijn benen, besloot hij toch de berg te bedwingen. Eenmaal boven voelde hij zich sterk en trots.

Toen Han zeven jaar later te horen kreeg dat zijn linkerbeen vanwege osteomyelitis moest worden geamputeerd, dacht hij terug aan het moment van overwinning op de berg. Dit was het moment waarop hij besloot om alles op alles te zetten en topsporter te worden. Han was 30 jaar oud toen hij door een botinfectie zijn linkerbeen verloor. Hij dacht terug aan de trots en blijdschap die hij voelde toen hij de berg had beklommen en besloot dat hij door zou zetten om een sportcarrière op te bouwen.

Het is een uitdaging. Jezelf een doel stellen, trainen om dat doel te bereiken en alle bloed, zweet en tranen die dat kost. Dat zijn de momenten waarop ik voel dat ik leef en dat ik blij ben om ijshockey te kunnen spelen."

Han deed mee aan Paralympisch gewichtheffen, rolstoelbasketbal en rolstoelrugby - allemaal op nationaal niveau in Zuid-Korea. Pas toen hij op het ijs belandde, had hij zijn bestemming gevonden. Een paar jaar later was Han een absolute superster van de Paralymics Winterspelen van Vancouver 2012. Zijn carrière als ijshockeyer bereikt in 2018 een nieuw hoogtepunt als hij in zijn eigen stadion meedoet tijdens de Paralympica van Zuid-Korea.

Michael kon nog maar net lopen toen hij begon te rennen. Hij groeide op in een gezin dat bestond uit fanatieke skiërs en was vaak te vinden in de besneeuwde bergen bij Canberra, waar hij verslaafd raakte van het gevoel van omlaag suizen op besneeuwde pistes. Michael kon nog maar net lopen toen hij begon te rennen. Zijn familie ging vaak skiën in de vlakbij hun huis gelegen bergen en hij vond het al snel fantastisch.

Op 9-jarige leeftijd kreeg Michael te horen dat hij botkanker had, waarna zijn been boven de knie werd geamputeerd. Na een zware, jarenlange revalidatie moest hij met één been opnieuw leren lopen. Maar de inmiddels 11 jaar oude Michael was vastbesloten om de grenzen van zijn fysieke mogelijkheden op te zoeken, door te gaan sporten. Toen Michael 9 jaar oud was, vertelden doktoren hem dat hij botkanker had en dat ze zijn been moesten weghalen. Na met één been opnieuw te hebben leren lopen, wilde de 11-jarige Michael weer gaan sporten.

Door een leven van toewijding en constante training groeide Michael tijdens de Paralympics uit tot de succesvolste Australische atleet. Michael doet ook aan atletiek, mountainbiken en neemt deel aan de paratriathlon. “ik houd er niet van om iets als onmogelijk te beschouwen. Voor mij gaat het in het leven om grenzen verkennen en te kijken wat er wel mogelijk is.”

Geïnspireerd door Michael’s verhaal ging Toyota Australië in 2002 een samenwerking aan met de Paralympiër. In 2007 werd de getalenteerde sporter officieel merkambassadeur voor Toyota. Toyota is er trots op om met Michael te blijven samenwerken en hem bij te staan in zijn sportieve ambities.

Op de middelbare school genoot de Nigeriaans-Amerikaanse atlete bekendheid vanwege haar talent op de sprint en de horden. Helaas had Seun last van hartritmestoornissen, waardoor zware inspanningen mogelijk gevaarlijk voor haar konden zijn. Toch was ze vastbesloten om haar potentieel te benutten en om de zorgen van haar familie weg te nemen. Daarom iiet ze overbodig weefsel rond haar hart verwijderen. Na de operatie stortte ze zich met volle overgave op haar training. Seun had een hartprobleem en sporten was soms gevaarlijk voor haar, reden waarom ze koos voor een hartoperatie. Na haar revalidatie kon Seun meer trainingsarbeid verrichten.

Op de Olympische Spelen van Londen in 2012 liet Seun de wereld zien wat ze kon, toen ze namens Nigeria deelnam op de 100 meter horden. Toen de Olympische Spelen voorbij waren en haar enthousiasme voor atletiek wegebde, merkte ze dat een aantal van haar vrienden zich voor de Olympische Winterspelen van 2018 wilden richten op bobsleeën. Seun kwam erachter dat geen enkel Afrikaans land een bobsleeteam had. De multigetalenteerde atlete was geïntrigeerd. Seun wilde een nieuwe tak van sport naar Nigeria brengen en een vrouwelijk bobsleeteam formeren. Daarvoor zocht ze vooral bij voormalige atleten.

In een poging om in Nigeria een nieuwe tak van sport te introduceren, vroeg Seun een aantal voormalige atletes om lid te worden van haar bobsleeteam. In november 2017 kwalificeerden Seun en haar team zich als eerste Afrikaanse bobsleeteam voor de Olympische Winterspelen. In november 2017 werden Seun en haar team het eerste Afrikaanse bobsleeteam dat deel mocht nemen aan de Olympische Winterspelen.

“Mobiliteit betekent voor mij vooral gezond blijven. Het betekent dat je kunt bewegen op een manier die je mentaal, fysiek, emotioneel en spiritueel gezond houdt. Mobiliteit betekent voor mij vooral gezond blijven. Het betekent dat je kunt bewegen op een manier die je mentaal, fysiek, emotioneel en spiritueel gezond houdt.”

In 2015, na in Turkije vier jaar als vluchteling te hebben geleefd, besloot de Syrische zwemmer Rami om de jacht op zijn olympische droom voort te zetten in Europa. In een rubber bootje stak hij de middellandse zee over, waarmee hij aankwam op een Grieks eiland. Daarvandaan bereikte hij na een lange, zware reis België waar hij asiel kreeg.

Na zijn barre tocht had Rami zijn Olympische dromen voor het grijpen. In 2016 liepen de Syrische zwemmer en tien andere dappere atleten bij de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Brazilië achter de vlag van het Vluchtelingenteam van het IOC. Tijdens zijn eerste Olympische Spelen eindigde Rami met een persoonlijk record van 54,25 seconden op de 100 meter vrije slag.

“Mijn boodschap aan alle vluchtelingen ter wereld: ook al heb je nog zo'n zwaar leven gehad, laat het achter je en probeer je dromen waar te maken.”

Rami jaagt zijn eigen dromen na en brengt hoop in de harten van miljoenen mensen over de hele wereld, die als gevolg van oorlog en andere rampen op de vlucht zijn.

Tyrone droomde er altijd al van om een succesvol atleet te worden. Het was zijn droom om ooit cricket te spelen voor Zuid-Afrika en hij is ervan overtuigd dat dit zijn lotsbestemming is. Ruim 14 jaar lang deed hij mee aan cricketwedstrijden, toen hij zich realiseerde dat zijn handicap deze droom in de weg stond. Toen hij ouder werd en was gewend aan zijn voetprothese, raakte Tyrone er steeds meer van overtuigd dat Olympisch succes evenmin binnen bereik lag.

Dat weerhield Tyrone er echter niet van om na zijn werk bij Toyota Zuid-Afrika elk vrij moment te sporten met vrienden en collega's.
Jaren later zag Tyrone het kogelstoten tijdens de Paralympics van Beijing 2008 en werd zijn droom van sportief succes weer aangewakkerd. Hij zag sterke, grote atleten met dezelfde lichaamsbouw voor het oog van de wereld tegen elkaar strijden. Dat was het moment waarop Tyrone wist dat hij op de Paralympics hoorde; het was tijd om aan de slag te gaan.

Acht jaar na de Paralympics van Beijing maakte Tyrone in Rio als kogelstoter deel uit van het Zuid-Afrikaanse team. Op zijn allereerste Paralympics werd Tyrone de trotse winnaar van het brons.

In het water voelt Brad Snyder zich het meest vrij. Als peuter leerde hij zwemmen in Florida, om op 11-jarige leeftijd in wedstrijdverband te gaan zwemmen. Later werd Brad aanvoerder van het zwemteam van de Amerikaanse Marine Academie.

“In de weken nadat ik gewond raakte, leek het onmogelijk om te moeten leven met een gezichtsbeperking, om blind te zijn. Bij de Paralympics heb ik ontdekt dat er nog heel veel is wat ik kan, ook al kan ik niet meer zien.”

Toen Brad gewond thuiskwam uit Afghanistan, moest hij zijn weg in het donker leren vinden. Zijn familie stond achter hem en hielp de ooit zo vindingrijke soldaat met simpele handelingen als eten, aankleden en het vinden van de WC.

Tijdens zijn revalidatie besloot Brad weer te gaan zwemmen. Precies een jaar nadat hij als soldaat zijn gezichtsvermogen verloor, stond hij op de hoogste trede van het Paralympisch podium, om voor Team USA trots een gouden medaille in ontvangst te nemen. Brad is de huidige wereldrecordhouder op de 100 meter vrije slag voor zwemmers met een gezichtsbeperking.

Inmiddels heeft Brad een nieuwe ambitie. Hij gaat zich toeleggen op een tweede sport en wil in Tokio 2020 meedoen aan de Para Triathlon.

Toen Lucy vanuit haar woonplaats Enugu verhuisde naar een groepsverblijf voor mensen met een handicap, ontdekte ze een wereld aan mogelijkheden, waaronder Paralympisch sporten. Ze had met name interesse in het onderdeel Powerliften, een competitieve sport waaraan ze met een rolstoel kon meedoen.

Kort voor de Paralympics van 2000 in Sydney begon Lucy aan een zwaar trainingsprogramma voor het powerliften.Vervolgens won ze in haar allereerste wedstrijd een zilveren medaille voor Team Nigeria. Vier jaar later deed ze in dezelfde gewichtsklasse mee aan de Paralympics van Athene, waar ze twee keer het Paralympisch record Powerliften verbeterde en uiteindelijk een gouden medaille won.

In 2016 was Lucy opnieuw succesvol tijdens de Paralympics in Rio, waar ze drie wereldrecords brak en haar derde gouden Paralympische medaille won.

Pas op 24-jarige leeftijd werd hardlopen belangrijk in het leven van de zusjes Luik. Lina begon als eerste, waarna ze haar zusjes stimuleerde om ook te gaan hardlopen. Het voelde voor de drie zussen heel natuurlijk. "Bewegen betekent voor ons vrijheid", aldus Lina. Dankzij een gezonde competitieve drang stelde de drieling zichzelf het onmogelijke collectieve doel om tegen - en met - elkaar te lopen tijdens de Olympische Spelen.

“Zelfs wanneer je niet meer de allerjongste bent, kun je net als wij nog altijd naar de Olympische Spelen,” aldus Liina Luik.

Na maanden onvermoeibaar te hebben getraind, kwalificeerden de drie zussen Luik zich voor de Olympische Spelen van 2016 in Rio. Daar verschenen ze als eerste, en tot nu toe enige drieling aan de start. Na de wedstrijd liepen Lily, Liina en Leila, uitgeput maar voldaan, gearmd over de baan, trots dat ze erin waren geslaagd om hun gezamenlijke Olympische droom werkelijkheid te maken.

Nadat ze met haar ouders vanuit Fiji terugkeerde naar Australië zodat ze naar de basisschool kon, begon Shane in wedstrijdverband te zwemmen. Ze was een enorm talent en deed al op haar 15e mee aan haar eerste Olympische Spelen.

Shane domineerde het zwemtoernooi tijdens de Olympische Spelen van 1972 in München, waar ze vijf medailles won - drie keer goud, één keer zilver en één keer brons. Ze was tegelijkertijd wereldrecordhouder op de 100-, 200-, 400-, 800- en 1500-meter vrije slag. Ook had ze het wereldrecord op de 200 meter wisselslag.

Na haar zegetocht op de Spelen van 1972 was Shane een beroemdheid. De jonge sportster schrok van de druk die haar enorme roem met zich meebracht en zocht naar andere uitdagingen buiten het zwemmen. Zo keerde ze terug naar een andere jeugdliefde door onderzoek te gaan doen naar het leven in zee. Het zou twintig jaar duren voor Shane weer in competitieverband zou gaan zwemmen. Ze zwemt nog altijd op hoog niveau en breekt nog altijd wereldrecords.

Tegenwoordig besteedt de succesvolle zwemster veel tijd aan het Shane Gould Swimming Project - een non-profit organisatie die actief is in Fiji, Zweden en in de Australische aboriginal gemeenschap. Het doel is om zwemmers te trainen zodat ze veilig zijn in het water.